روابط پایدار در زندگی، روابطی هستند که اساس آن وجود دائمی مهربانی و محبت بین دو فرد است. زمانی که دو شخص نسبت به هم احترام داشته باشند و در کنار هم بودن را به تنها بودن ترجیح دهند، موفق به کسب رابطه ای پایدار شده اند. البته ناگفته نماند که روابط پایدار به مرور زمان و پس از مدتها ایجاد خواهد شد. چراکه بسیاری از روابط، با عشق و علاقه شروع می شوند، اما زمانی ممکن است به نقطه پایان خود برسند.

اعتماد شرط اصلی و بنیادین برای پایداری و سلامت یک زندگی مشترک است. زمانی که زوجین با شک و تردید و دودلی زندگی کنند، لذت های زندگی مشترک را تجربه نخواهند کرد. به دلیل اتفاقات و حوادثی که در طول زندگی مشترک پیش می آید، گاهی اعتماد از بین می رود و روابط بین زوجین سرد و کمرنگ می شود. از بین رفتن اعتماد در مراحل اولیه خود روابط را سرد می کند و در صورتی که تشدید شود، ممکن است زندگی مشترک را تا پای جدایی و طلاق زوجین برساند.

به وجود آمدن تنش و چالش در زندگی مشترک زوجین امری طبیعی و غیر قابل انکار است. چه بسا گاهی قهر و آشتی هایی که در زندگی زناشویی اتفاق می افتد، حال و هوای تازه ای به زندگی می بخشد. تبدیل تلخی های بحث و جدل به صمیمیت و گرمی بستگی به قدرت و مهارت طرفین زندگی مشترک دارد. زوجی که می خواهند عشق و علاقه در زندگی خود را تا ابد داشته باشند، حل مشکلات و دامن نزدن به آنها را باید اولویت های زندگی خود قرار دهند.

تقریبا اکثر زندگی های مشترک بر اثر برخی از ناهماهنگی ها و تفاوت در افکار موجب تنش می شوند. ماندگاری این تنش ها گاهی بسیار پایین است و گاهی بسیار طولانی مدت و حتی برخی از آنها شاید برای همیشه ماندگار باشند. مهم آن است که زوجین در هنگام مواجهه با این تنش ها چطور رفتار کنند و چگونه این تنش ها را مهار کنند. رفتارهای منفی همسر می تواند برای یک زندگی مشترک مخرب باشد، از طرفی مدیریت درست توسط شریک زندگی نیز می تواند از شدت این تخریب بکاهد.

زمانی که دختر یا پسری تصمیم به ازدواج می گیرند و زندگی مشترک خود را آغاز می کنند، مسئولیتی بسیار جدی را بر عهده خواهند داشت. دوام، پایداری، عشق، محبت و خشنودی در یک زندگی مشترک بر پایه اجرای درست این مسئولیت ها خواهد بود. کوتاهی در اجرای درست وظایف زن نسبت به شوهر و همچنین شوهر نسبت به زن، زندگی مشترک را به سمت و سویی خواهد کشید که خوشایند هیچ کدام از طرفین نباشد.